Голдзін Аляксандр Пятровіч
Аляксандр Пятровіч нарадзіўся 7 красавіка 1919 года ў Арлоўскай вобласці. Да вайны скончыў педагагічнае вучылішча і працаваў настаўнікам пачатковых класаў у Наваельску. У 1939 годзе Аляксандра Пятровіча прызвалі ў рады Савецкай Арміі, дзе і напаткала яго Вялікая Айчынная вайна. Яго накіравалі на курсы падрыўнікоў у Маскву, з Масквы пераправілі ў тыл, у партызанскі атрад імя Панамарэнка брыгады Будзёнага. З 1942 года па 1944 год ваяваў у гэтым атрадзе ў званні радавога. Удзельнічаў у шматлікіх баявых аперацыях на Брэшчыне. У час баёў ім было падарвана каля 20 рэек. Прыходзілася часта працаваць ноччу, у асноўным мініравалі рэйкі, каб вораг не мог правезці зброю. Было страшна. Але салдаты не думалі пра гэта: патрэбна было абараняць сваю Радзіму, родную зямлю.
У лютым 1944 года Аляксандр Пятровіч быў ранены. Лячыўся ў Кіеўскім шпіталі, пасля чаго быў камісаваны. Ён застаўся інвалідам другой групы.
У пасляваенны час Голдзін А.П. працаваў настаўнікам. Быў дырэктарам Слабадской сямігадовай школы, Мінскай вобласці, Смалевічскага раёна.
Лёс закідае яго ў вёску Канюхі, дзе ён займае пасаду інструктара райкама партыі. Праз некаторы час ён становіцца дырэктарам Канюхоўскай сямігадовай школы. Пасля выхаду на пенсію доўгі час быў старшынёй Савета ветэранаў.
За баявыя заслугі перад Радзімай узнагароджаны ордэнам Вялікай Айчыннай вайны ІІ ступені, медалямі “За Перамогу над Германіяй 1941-1945 гады”, “20 год Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне”, “30 год Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне”, “50 год Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне”, “60 год Узброеных сіл СССР”, медалём імя Жукава, значком “Партызан Вялікай Айчыннай вайны”.
З усіх узнагародаў па ўрачыстых выпадках насіў толькі ордэн Айчыннай вайны ІІ ступені, астатнія – у выглядзе ордэнскіх стужак, ды і тыя не ўсе. Чаму? Жартаваў: “Насіць цяжка. Ды і яксьці нязручна...” У гэтым ён увесь.
Гатовы быў гадзінамі расказваць пра вайну, пра яе эпізоды, але толькі не пра сябе. Нават пра сваё раненне гаварыць не хацеў, лічыў яго “дробным непаразуменнем”. І ўвогуле нічога гераічнага ў сваіх дзеяннях на вайне не бачыў – ваяваў як усе...
Гэта быў вельмі сціплы, добразычлівы, гаваркі чалавек. У яго заўсёды знаходзілася добрае слова для вучня, калегі, аднавяскоўца.
Аляксандр Пятровіч Голдзін правёў шмат урокаў мужнасці для вучняў школы. І сёння памятаюць яго выступленні на ўрачыстых лінейках, на мітынгах, прысвечаных Дню Перамогі. Ён гаварыў аб тым, як мужна змагаліся партызаны. Народныя мсціўцы ўзарвалі шмат рэек, Пусцілі пад адхон не адну тысячу эшалонаў, разбуралі чыгуначныя масты, прымалі ўдзел у шматлікіх баях з акупантамі, карацей кажучы, прыбліжалі Дзень Перамогі, як маглі. Памёр Аляксандр Пятровіч 14 снежня 2001 года. Пахаваны на могілках а вёсцы Канюхі.
