Информация о материале

Категория: Uncategorised

Просмотров: 38

Трафимович Владимир Степанович

(1922 – 1982 гг.)

Родился в д. Кракотка Слонимского района. В годы Великой Отечественной войны был рядовым отряда им. Советской Белоруссии Брестского партизанского соединения.

С 1944 г. работал учителем в разных школах Волковысского района, директором Бегеньской начальной школы, учителем Шиловичской средней школы. Жил в д. Шиловичи. Награжден Орденом Красной Звезды, медалями «Партизану Отечественной войны» 1 ст., «За победу над Германией» и др.

Материал подготовлен учителем истории

ГУО «Шиловичская средняя школа»

Кожуховской В. А.

Информация о материале

Категория: Uncategorised

Просмотров: 42

Мушчук Пётр Мікалаевіч

(25.11.1920 – 30.03.2009)

 Мушчук Пётр Мікалаевіч нарадзіўся ў горадзе Ваўкавыску. Сям’я Мушчукоў перад вайной жыла на хутары Крамяніца - Дольная. Вайна застала іх знянацку, выехаць не паспелі. Пачаліся цяжкія выпрабаванні ў нямецкай акупацыі. У майскі дзень 1943 года Пётр у Ваўкавыску трапіў пад аблаву на молодзь. Усіх людзей пагрузілі ў таварны цягнік і адправілі ў Германію. Пасля шматлікіх выпрабаванняў ён  апынуўся на ўзбярэжжы Балтыкі, на Кушскай касе. Там давялося працаваць дармавым работнікам у маладой  гаспадыні.

У ліпені 1944 года, калі толькі прыйшло вызваленне, рушылі "остарбайтары" на ўсход. Пётр Мушчук трапіў у Брэст. 3 Брэста шлях пралёг да горада Хельм, дзе ў жніўні 1944 года пачала фарміравацца дывізія імя Ванды Васілеўскай. I хоць ён быў беларус, але добра ведаў польскую мову, бо якраз перад вайной скончыў настаўніцкую семінарыю ў Беластоку. А баявыя дзеянні дывізіі пачаліся ў студзені 1945 года пры вызваленні Варшавы. Пасля Варшавы былі баі пад Шчэцынам. У складзе першага Беларускага фронта дывізія фарсіравала Одэр і Нісу. А затым яе перадалі першаму Украінскаму фронту. Ужо з яго войскамі дайшлі да Дрэздэна.  24 красавіка 1945 Пётр быў паранены пад гарадком Баўтэнам.

Адгрымела вайна. Аднак служба капрала Мушчука працягвалася да 1947 года. Вялікі гарнізон польскіх войскаў знаходзіўся ў гарадку Острув-Велікапольскі каля Познані. Там  па заканчэнні службы Пятру прапанавалі застацца.

Але яго неймаверна цягнула  на Ваўкавышчыну, дзе ён нарадзіўся і вырас.

У мірны час Пётр Мікалаевіч працаваў настаўнікам у Драгічанскай і Ізабелінскай школах.

Узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны ІІ ступені, медалямі “За ўдзел у баях за вызваленне Варшавы”, “За ўзяцце Берліна”, “За перамогу над Германіяй”.

Пахаваны на могілках вёскі Ізабелін.

Информация о материале

Категория: Uncategorised

Просмотров: 32

Голдзін Аляксандр Пятровіч

Аляксандр Пятровіч нарадзіўся 7 красавіка 1919 года ў Арлоўскай вобласці. Да вайны скончыў педагагічнае вучылішча і працаваў настаўнікам пачатковых класаў у Наваельску. У 1939 годзе Аляксандра Пятровіча прызвалі ў рады Савецкай Арміі, дзе і напаткала яго Вялікая Айчынная вайна. Яго накіравалі на курсы падрыўнікоў у Маскву, з Масквы пераправілі ў тыл, у партызанскі атрад імя Панамарэнка брыгады Будзёнага. З 1942 года па 1944 год ваяваў у гэтым атрадзе ў званні радавога. Удзельнічаў у шматлікіх баявых аперацыях на Брэшчыне. У час баёў ім было падарвана каля 20 рэек. Прыходзілася часта працаваць ноччу, у асноўным мініравалі рэйкі, каб вораг не мог правезці зброю. Было страшна. Але салдаты не думалі пра гэта: патрэбна было абараняць сваю Радзіму, родную зямлю.

У лютым 1944 года Аляксандр Пятровіч быў ранены. Лячыўся ў Кіеўскім шпіталі, пасля чаго быў камісаваны. Ён застаўся інвалідам другой групы.

У пасляваенны час Голдзін А.П. працаваў настаўнікам. Быў дырэктарам Слабадской сямігадовай школы, Мінскай вобласці, Смалевічскага раёна.

Лёс закідае яго ў вёску Канюхі, дзе ён займае пасаду інструктара райкама партыі. Праз некаторы час ён становіцца дырэктарам Канюхоўскай сямігадовай школы. Пасля выхаду на пенсію доўгі час быў старшынёй Савета ветэранаў.

За баявыя заслугі перад Радзімай узнагароджаны ордэнам Вялікай Айчыннай вайны ІІ ступені, медалямі “За Перамогу над Германіяй 1941-1945 гады”, “20 год Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне”, “30 год Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне”, “50 год Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне”, “60 год Узброеных сіл СССР”, медалём імя Жукава, значком “Партызан Вялікай Айчыннай вайны”.

З усіх узнагародаў па ўрачыстых выпадках насіў толькі ордэн Айчыннай вайны ІІ ступені, астатнія – у выглядзе  ордэнскіх стужак, ды і тыя не ўсе. Чаму? Жартаваў: “Насіць цяжка. Ды і яксьці нязручна...” У гэтым ён увесь.

Гатовы быў гадзінамі расказваць пра вайну, пра яе эпізоды, але толькі не пра сябе. Нават пра сваё раненне гаварыць не хацеў, лічыў яго “дробным непаразуменнем”. І ўвогуле нічога гераічнага ў сваіх дзеяннях на вайне не бачыў – ваяваў як усе...

Гэта быў вельмі сціплы, добразычлівы, гаваркі чалавек. У яго заўсёды знаходзілася добрае слова для вучня, калегі, аднавяскоўца.

Аляксандр Пятровіч Голдзін правёў шмат урокаў мужнасці для вучняў школы. І сёння памятаюць яго выступленні на ўрачыстых лінейках, на мітынгах, прысвечаных Дню Перамогі. Ён гаварыў аб тым, як мужна змагаліся партызаны. Народныя мсціўцы ўзарвалі шмат рэек, Пусцілі пад адхон не адну тысячу эшалонаў, разбуралі чыгуначныя масты, прымалі ўдзел у шматлікіх баях з акупантамі, карацей кажучы, прыбліжалі Дзень Перамогі, як маглі. Памёр Аляксандр Пятровіч 14 снежня 2001 года. Пахаваны на могілках а вёсцы Канюхі.

Информация о материале

Категория: Uncategorised

Просмотров: 38

Глинкин Евгений Титович

Родители часто переезжали с места на место. В г.Гагры окончил 4 класса, в Кисловодске 7 классов. В 1943 году в апреле ушёл на фронт. Воевал в составе III Белорусского фронта (командующий генерал армии И.Д.Черняховский), 6-й кавалерийский корпус (генерал-лейтенант  Осляковский), 32 дивизия, артиллерийско-минометный полк №1679, 2 батарея, взвод управления, отделение разведки.

Участвовал в боях под Смоленском, Новошахтинском, Калинином, Кибартаем (Восточная Пруссия). Под Кибартаем был ранен и получил ожог II степени. Попал в госпиталь, после госпиталя в 202 запасной полк, затем в агентурную разведку при штабе III Белорусского фронта.

Наша группа состояла из пяти человек. В состав группы входил переводчик, девушка-радистка. Нас готовили для заброски в тыл врага. Мы изучали силуэты танков, самолётов, топографию, Кенигсбергский район, так как группа предназначена была для заброски под Кенигсберг.

В 1945 году демобилизовался. В 1951 году окончил 4-е военно-автомобильное в Калинковичах. Служил в Польше в автомобильном батальоне, здесь же окончил 11 классов вечерней школы и поступил в Саратовский политехнический институт. В 1964 году окончил институт. Служил в Волковыске, Гродно. В 1971 году уволился в запас.

С 1972 года работал в Красносельской средней школе военруком. Имеет 14 правительственных наград.